trochę słodko, ale skąd tyle sentymentów!?

 

dzisiejsza podróż sentymentalna zaczyna się w niewielkim studenckim mieszkaniu gdzieś na gdańskiej zaspie*. tam przez 18 miesięcy przypalałam w starym gazowym piekarniku spody ciastek i babeczek, ugotowałam swoją pierwszą zupę pomidorową. tam jadłam truskawki ucząc się na balkonie, wypiłam setki kubków kawy, gotowałam z Kimś i dla Kogoś. uśmiechałam się, złościłam, czasem płakałam, krzyczałam i nic nie mówiłam, tam była moja karuzela radości, frustracji, bezradności, zadowolenia, sukcesów. tam ustawiałam puszki pełne herbaty, zalewałam płatki kukurydziane mlekiem. magiczny czas, naprawdę. tam byłam szczęśliwa. przede mną nowe. 

 

na oknie samolot i chmury. jakieś skrawki marzeń w wielu częściach naszego pokoju, naszej kuchni. tyle kolorów, aby nie było miejsca na smutek i szarość.

ciastka dwukolorowe 

/oryginał był tu, tylko że czerwony i dużo ładniejszy, moje zawijańce widoczne na zdjęciu poniżej, zapakowałam je w szary papier, przywiązałam etykietki i podarowałam w podzięce dla moich CHCO współtowarzyszy ostatniego dnia pracy

2 kubki mąki pełnoziarnistej, 1/2 łyżeczki proszku do pieczenia, 1/4 łyżeczki soli, 2/3 kubka cukru pudru, 1/4 kubka cukru, 3/4 kubka masła, 1 łyżeczka wanilii, barwnik spożywczy

mąkę wymieszać z proszkiem do pieczenia, solą, cukrami, dodać stopione masło i zagnieść ciasto. podzielić je na dwie części, do jednej z nich dodać barwnik spożywczy lub np. kakao, zagnieść ponownie, aby stało się kolorowe. schłodzić w lodówce około 20 minut. następnie rozwałkować oddzielnie obie części, położyć jedna na drugą i zwijać delikatnie. pokroić ostrym nożem na niezbyt grube plasterki i układać na blasze wyłożonej papierem. piec około 20 minut w 180stopniach.

 

przedostatnią noc najmilej było spędzić na plaży. robić głupie rzeczy i śmiać się głośniej niż zwykle, udawać samolot opatulając się błękitnym kocem i biegając po deptaku. by nazajutrz wysypać z nogawek spodni mnóstwo piasku. a ostatni wieczór leżeć na łóżku pijąc białe półsłodkie wino i rozmawiać w nieskończoność. sentymentalna łezka zaplątana w piegach na prawym policzku. 

*niektórzy mówią, że to jeszcze ostatni dom na wrzeszczu :-)