wtorek, 28 października 2014

chlebek dyniowy raz!

sama nie wiem czy bardziej lubię dynię na słodko czy na słono. upieczona w przyprawach na ostro smakuje pysznie, najlepiej z ziemniakami i pietruszką jako połowa obiadu. ale słodka dynia nie jest nawet krok za nią. w dzieciństwie jadłam zupę mleczną dynia + ryż, rety jakie to było pyszne! posypane okruszkami cukru. teraz jednak częściej jadam dynię w cieście, z tym specyficznym posmakiem, z chrupiącymi orzechami i tumanem cukru pudru sypniętym z góry. lubię też dyniowe słoiki, ale nie te gdzie kawałki taplają się w occie, ale te pt. słodka dyniowa konfitura. i lubię słodki rytuał pt. ciasto na weekend i ostatnio upiekłam dyniowy chlebek (albo ciasto, zwał jak zwał), który jest pyszny i nie można się doczekać aż ostygnie!
dyniowy chlebek
z orzechami

pół małej dyni hokkaido
1,5 szkl. mąki
1/3 szkl. brązowego cukru
1 łyżka cukru pudru
1 jajko
płaska łyżeczka proszku do pieczenia
1/3 szkl. oleju
skórka i sok z połowy cytryny
szczypta (lub dwie) cynamonu
pół szkl. orzechów (włoskich lub laskowych lub nerkowców albo wszystkich po trochu)

piekarnik nastawić na 170 stopni. dynię obrać ze skórki, ułożyć na blaszce wyłożonej papierem do pieczenia, podpiec około 30 minut aż będzie miękka. upieczoną ostudzić i zblendować na puree, dodać sok i skórkę otartą z cytryny oraz jajko i cukier puder, wszystko wymieszać trzepaczką. orzechy posiekać na drobniejszej kawałki. w osobnej misce wymieszać mąkę z proszkiem do pieczenia, orzechami i (opcjonalnie) cynamonem. suche składniki dodać do masy dyniowo jajecznej i wszystko wymieszać łyżką. ciasto przelać do blaszki (użyłam silikonowej, może być też keksówka wyłożona papierem, podane proporcje są na niewielką blaszkę) i piec 35 minut w 180 stopniach. ostudzone można posypać cukrem pudrem lub oblać czekoladą.
taaaki kolor!

niedziela, 12 października 2014

ciasto na niedzielę - jagielnik

o kaszy jaglanej zdarza mi się słyszeć same dobre rzeczy. że zdrowa, że smaczna, że na słono i słodko być może. u mnie na słodko. gotowana na mleku, w słodkim jaglanym puddingu, albo w cieście. nazwałabym je ciastem śniadaniowym, bo gruby plaster posmarowany żurawinową konfiturą smakuje bardzo i słodki głód zaspokaja na długo.

jagielnik z żurawiną

200g kaszy jaglanej
1l mleka
60g masła
1 puszka mleczka kokosowego
1/2 szkl. mąki ziemniaczanej
1/2 szkl. cukru (można dodać odrobinę więcej, bo ciasto jest mało słodkie)
1/2 szkl. suszonej żurawiny
2 łyżeczki ekstraktu z wanilii lub cukru waniliowego

200g ciastek owsianych
1/2 szklanki mąki ziemniaczanej
2 łyżki cukru
2 łyżki jogurtu naturalnego
50 g masła

+ cukier puder do posypania

w dużym garnku zagotowuję mleko z masłem i cukrem waniliowym (lub ekstraktem). kaszę płuczę zimną wodą na drobnym sitku (aby pozbyć się goryczki) i wrzucam do gotującego się mleka. gotuję około 15 minut aż kasza wchłonie płyn, dolewam mleczko kokosowe i jeszcze chwilę zostawiam na ogniu. zostawiam do przestudzenia. piekarnik nagrzewam na 180 stopni. w międzyczasie kruszę ciastka owsiane, mieszam je z masłem, jogurtem, cukrem i mąką ziemniaczaną. blaszkę wykładam papierem do pieczenia, na dno wysypuję masę ciasteczkową, ugniatam mocno, podpiekam 15 minut. ostygniętą kaszę blenduję na gładką masę, dodaję cukier, mąkę ziemniaczaną i mieszam dokładnie, na koniec dorzucam suszoną żurawinę. masę przelewam na podpieczony spód i piekę kolejne 45 minut. gotowe studzę (najlepiej przez noc w lodówce) i posypuję cukrem pudrem. jest pyszne! /zmodyfikowana przeze mnie receptura od waniliowej chmurki

piątek, 10 października 2014

Figa i figi

znajduję jeszcze na straganach jesienne figi ubrane w fiolety. układam je na kromkach chleba z pleśniowym serem i polewam słodkim miodem. Figa też lubi figi, zresztą ona swoim ciekawskim nochalem zawsze ma ochotę zaglądać w talerze. więc tak sobie jemy jesień, figową. i marzymy  o słoiku francuskiej figowej konfitury.

wtorek, 7 października 2014

czytam sobie - Moja mała francuska kuchnia

jesienią wieczory niebezpiecznie zyskują na długości, powroty z pracy szczypią zimnem w uszy i wzmagają marzenie o misce ciepłej zupy. albo o pucharku zapiekanej kaszy manny. jesienią kupuję więcej cytryn i pierwszy tego roku imbir. lubię te szarawe wieczory i poranki z kubkiem herbaty z pigwą i z piękną książką. zadrukowany papier poprzekładam między palcami, gorący kubek robi się zimny i pusty i można sobie pomarzyć o francuskich widokach, zapachach i smakach. i choć Francja nigdy nie była w moich marzeniach - to po tych wszystkich minutach spędzonych nad wertowaniem 'Mojej małej francuskiej kuchni' mam na nią wielką ochotę.
kiedyś kulinarne książki mogłyby dla mnie nie istnieć. na mojej półce stało ich tyle, że zliczę na palcach jednej ręki. i nie wiem zupełnie skąd ta zmiana, wymiana i odmiana, ale teraz niecierpliwie czekam na takie piękności jak ta, która ostatnio stanęła na moim regale. nie tylko lubię je przeglądać i nie tylko mam na myśli oklepane "inspirowanie się", lubię gotować zerkając na piękne fotografie, lubię przepisywać na świstki papieru dekagramy receptur. lubię Rachel Khoo, która w kuchni potrafi tak pysznie czarować. skradnę jej niedługo kilka przepisów i mam nadzieję, że poczuję się przez te krótkie momenty (pomiędzy garnkami a białym talerzem) jak w małej francuskiej kuchni..
piękne fotografie (autorstwa Davida Loftusa) z garstką opowieści i całą masą francuskich receptur, do tego rysunkowe mapki. wszystko dopracowane, pokolorowane i przypomina najpyszniejszy obiad z deserem jaki kiedykolwiek jadłam. jest i słodko i słono, jest Bretania, Prowansja i Alzacja i jest mnóstwo rzeczy, które koniecznie chce spróbować.
premiera książki 8 października, wyd. Albatros. absolutnie nie należy przeglądać jej na głodno albo chociaż bez croissanta u boku!