(edit: WYNIKI) czekolada i owoce, do chrupania wygrania

pomiędzy końcem zimy, a (wydaje się, że wciąż jeszcze bardzo odległym) początkiem wiosny pojawia się taki moment, gdy bardziej niż zwykle tęsknię za słodkimi owocami i częściej niż zwykle mam ochotę na kawałek czekolady. szczególnie w najbardziej niezdrowej wieczornej porze. do schrupania przy ulubionej płycie, opatulona w koc albo zgubiona wśród słodko gorzkich książkowych historii w zielonych okładkach.

tej zimy zapotrzebowanie na czekoladę też rośnie. prawie proporcjonalnie do wzrostu stopni Celsjusza na termometrze. i jak się okazało - Wedel znalazł na to słodkie lekarstwo. do aplikowania w kostkach, paskach albo tabliczkach. i naprawdę trudno zdecydować się czy wybrać słodkie mango, rześką pomarańczę czy słodko gorzkiego grejpfruta. dlatego najlepiej spróbować każdej! szczególnie jeśli jest to tak proste.

co zrobić żeby wygrać?

pod tym wpisem lub na adres mailowy karpowicz.asia@gmail.com wysłać krótką historię z dzieciństwa związaną z czekoladą/owocami. jakieś sentymentalne wspomnienie, smak, wydarzenie. może najulubieńszy czekoladowy placek z cząstkami kwaśnych jabłek? albo wiśnie w czekoladzie podkradane z bombonierki babci? jestem pewna, że historii jest mnóstwo i chętnie o nich poczytam. spośród osób, które wezmą udział w konkursie i w dniach 9 - 13 II zostawią swój komentarz - wybiorę 3, które otrzymają od Wedla słodką paczkę czekolad z chrupkami i owocami, wyciskarkę do owoców, koszulkę i eko torbę!

regulamin konkursu: czekoladę schrup i owoce

wyniki:

z wielką przyjemnością czytałam o czekoladowych pazłotkach, o ciastach z kruszonką, o historiach z ukochanymi babciami, o wyjadanych ukradkiem czekoladkach z alkoholem. i jak to zwykle bywa.. wielkim problemem okazało się wybranie tych najmilszych trzech wspomnień. i tak minęło pół wieczoru. więc bez zbędnego przedłużania i lania wody.. podarki od Wedla trafią do Agaty (za historię o dziadku i szachach z rodzynków w czekoladzie), do Ani (za historię o kluczach do mieszkania i przyjaźni z czekoladą w tle) oraz do Gabrieli (za słoik zjedzonych suszonych gruszek i naturę małego glukozoholika). GRATULUJĘ! i proszę Was o przesłanie na mój adres mailowy (karpowicz.asia@gmail.com) danych niezbędnych do wysyłki nagród.

spacer w Gdańsku, kawa w Drukarni

miło jest w dzień, gdy upierdliwe zimne i mokre płatki śniegu przyklejają się do policzków, nogawek spodni, zmarzniętego nosa i wełnianej czapki (zupełnie celowo) zabłądzić wśród uliczek dawno nie odwiedzanego starego miasta z kubkiem ciepłej kawy. niebylejakiej. bo kawa z Drukarni w mig stała się moim numerem 1, gdy pewnego zmarzniętego popołudnia towarzyszyła kawałkowi pysznej szarlotki.

w Drukarni zresztą nie tylko kawa jest na szóstkę. minimalistyczny wystrój i kawowe obrazki skradły moje serce i gdyby nie odległość prawie 20 kilometrów, to daję słowo, że byłabym tam chociaż raz w tygodniu!

zaczęło się od małych urywków i skrawków znajdowanych w internecie, a później jeszcze mój wykładowca na zajęciach z typografii zachwalał Drukarnię przy okazji opowieści o Eriku Spikermannie i innych znanych twórcach. i miał rację, że jest pięknie. może to dlatego, że twórcami tej uroczej kawiarni są absolwenci ASP z niezwykłym wyczuciem smaku (dosłownie i w przenośni). no i co tu dużo mówić - ładnie jest!

od czasu mojej przeprowadzki do Gdyni (nie mam pojęcia kiedy i dlaczego tak szybko, ale minął już rok!) Gdańsk poszedł trochę odstawkę. tym bardziej miło jest czasem wrócić na 'stare śmieci' i nawet znaleźć coś więcej niż to, co się już poznało.

Drukarnia

ul. Mariacka 36

Gdańsk

liczę do 7, czyli słówko o blogowych urodzinach

muszę to przyznać szczerze: w ostatnim roku chyba pobiłam rekord blogowego nicnierobienia. ale metodą małych kroków (tutaj tekst: co robić, gdy blogowanie zaczyna uwierać) staram się znów znaleźć radość w pieczeniu koślawych ciastek, lepieniu pierogów i gotowaniu zupy. powoli. powolutku. otwieram kolejny słoik kompotu z czereśni, piję najkwaśniejszy na świecie sok z cytryn i miodu, wyjadam z pudełka resztki zimowych orzechów nałuskanych przez Tatę, zjadam kolejny kawałek sernika.. no i wciąż mam w głowie dobre rzeczy, które mnie spotkały dzięki temu małemu kawałkowi wirtualnego morza. morza receptur, obrazków i pogubionych słów. i chcę gubić te moje. ósmy rok z rzędu!

3 i 5 urodziny w słowach.

dziękuję.

A.

niedźwiedzie w ostatni dzień roku

od czasu do czasu każdemu zdarzy się jakiś sentymentalny gniot. można się wzbraniać, odsuwać od siebie każdą uporczywą myśl o podsumowaniach, planach, wyzwaniach... a w końcu i tak przychodzi ten ostatni dzień w roku, gdy nie da się choćby przez minutę nie pomyśleć o tym co było w ciągu ostatnich 365 dni. wzbraniałam się, odsuwałam każdą tą myśl, ale w końcu i tak stworzyłam swój własny bilans: to był jednej z najtrudniejszych i najpiękniejszych roków. na jeden kubek łez bezsilności przypadło siedem kubków łez szczęścia. i nie ma nic piękniejszego niż dobrzy ludzie obok, zupełnie nic.

chciałabym aby poranna kawa smakowała równie dobrze, a okruszki cukru topiły jak każda smutna myśl.

chwila moment jesienią

nawet jesienią nie muszę tęsknić do szklanek pełnych kwaśnej lemoniady i słodkiego soku z pomarańczy. i do utopionych w drożdżówce z kruszonką słodkich truskawek. jesienią częściej niż latem zajmuję miejsce przy oknie, gdzie udaje mi się skraść na zdjęciach resztki dziennego światła. i to są takie dni, gdy nawet mimo chmur, szarości i upierdliwego bólu głowy mogę sobie pomyśleć, że w sumie to jestem szczęściarą. i w sumie to to jest dobry poniedziałek, czwartek albo piątek. mniej znaczy więcej.

w gdyńskiej Chwili moment nie dość, że jest dużo dobrego - to jeszcze jest pięknie. świeże drożdżówki zawsze kuszą na blacie, a pieczywo własnego wypieku można zabrać do domu na wynos. no i moja ulubiona lemoniada - o każdej porze roku. dziś na obrazkach Chwila, latem był Moment.

chwila moment

świętojańska 30, gdynia

TRAFIK jedzenie i przyjaciele

to moja pierwsza gdyńska jesień. i choć zaczęła się od paskudnej choroby i trzech nieprzyzwoicie długich tygodni leżenia w łóżku, to i tak jest jedną z najlepszych jakie mi się przytrafiły. w miejscach, których nie bywa się od zawsze i które w zasadzie mało się zna, najfajniejszy jest ten moment odkrywania, szukania nowego, zapełniania listy ulubionych i dopisywanie kolejnych jego kawałków. no i tak sobie odkrywamy. w senne poranki, gdy akurat nie trzeba wcześnie wstać do pracy, w deszczowe popołudnia, w chłodne wieczory albo w te listopadowe dni wypełnione słońcem za oknem i szalem leniwie przerzuconym na szyi. spacerujemy i jemy. szukamy, wracamy, smakujemy. dobrze jest w tej Gdyni. i dobre jest - śniadanie w środku miasta!

zwykle jadam śniadania na słodko, ale nad kartą zawahałam się tylko chwilę. tosty francuskie z malinami, kwaśną śmietaną i syropem klonowym? może następnym razem. poniedziałkowy poranek to zdecydowanie pora na coś słonego i najlepiej wystarczającego na pół dnia. wybrałam więc śniadanie provansalskie, czyli jajka i to nie byle jakie, bo pieczone na szpinaku z pomidorową salsą, do tego kozi ser, gęsty jogurt z ziołami i kawałki przyrumienionej foccacci. i jeszcze filiżanka białej kawy i żaden poniedziałkowy poranek mi nie straszny. na konkurencyjnym talerzu śniadanie gdyńskie - jajka sadzone, parówki i koszyk pieczywa. klasyka. dobre to było!

w Trafiku kilka dni wcześniej spróbowałam nie tylko śniadania, ale też kilku innych pysznych rzeczy z nowej karty. tutaj jest jeszcze więcej obrazków: TRAFIK jedzenie i przyjaciele. mój faworyt to ośmiornica z sałatką z ziemniaków, oliwą, salsą verde i cytryną. najlepsza jaką jadłam! był też pyszny makaron udon z warzywami, tofu i kolendrą. grilowany pstrąg z puree z pasternaku i świetną sałatką z kolorowych buraków. i pizza w niebanalnym prostokącie. no i to na co ja i moja słabość oczywiście czekaliśmy najbardziej.. słodkości! tarta na spodzie z pokruszonych ciasteczek oreo, malinowe trifle, boska szarlotka na ciepło i bardzo kremowy sernik z mascarpone i granatem. rozpłynęłam się. i teraz istnieje takie niebezpieczeństwo, że mogę stać się tam częstym gościem... zwłaszcza, że od Trafiku dzieli mnie 10 minut spacerem. a spacery jesienne są przecież super (zwłaszcza te bezdeszczowe).

TRAFIK jedzenie i przyjaciele

skwer kościuszki 10, gdynia

co robić, gdy blogowanie zaczyna uwierać?

co zrobić, gdy blogowanie zaczyna być przykrym obowiązkiem, codziennym wyścigiem z pięknymi zdjęciami, z ładnymi słowami, z bardziej wyrośniętymi ciastami i piękniejszymi plackami z jabłkami? odpuścić. dać sobie czas. miesiąc, dwa, pół roku. przestać się ścigać. nie bywać. nie pisać (na siłę), prawie nie gotować, odłożyć w kąt aparat. powiedzieć sobie, ale tak naprawdę to skłamać, że się nie potrafi, że się do tego nie nadaje, że inni są lepsi, fajniejsi, robią piękniejsze zdjęcia i gotują lepszą pomidorową. a później zatęsknić. za tymi niedoskonałymi zdjęciami, za rozsypanymi po klawiaturze słowami, za tą najbardziej idiotyczną blogową nazwą (wierzcie mi, że gdy prawie 7 lat temu zakładałam blog nie zastanawiałam się ani przez sekundę czy ugotujmy będzie ładnie wyglądało na wizytówkach, nagłówkach i innych ówkach. wtedy to się zupełnie nie liczyło). bez nadmiernego  paplania i wyliczania ile i dlaczego mnie nie było  - zastosowałam swoją prywatną terapię. odpuściłam, zatęskniłam i wracam. głównie dlatego, że wciąż nie mniej lubię jeść, trochę bardziej wiem, że nie potrafię gotować. ale najbardziej to wracam, bo jest Ktoś kto daje mi kopa i nie pozwala odpuszczać, a jeśli nawet - to tylko na chwilę.

♡

(jesteś) bliżej

do fajnych miejsc nie tylko chodzi się z przyjemnością, ale czasem też fajnie o nich napisać.

bliżej polubiłam od pierwszej spędzonej tam godziny i tak mi zostało do dziś. i mogłabym zacząć wyliczankę.. że mają najlepszą różową lemoniadę w mieście, że drinki (alkoholowe i bez) nie mają sobie równych. no i kawa. i sernik. i można przyjść rano na jajecznicę, w południe na pyszny krem z pomidorów, a wieczorem na inne pyszne coś. no dobra, są hipsterskie słoiki, modne burgery, ale wszystko ze smakiem i z super przyjazną obsługą.

bliżej

plac kaszubski 1a

gdynia

lipiec w obrazku

owoce jedzone garściami. słodkie, kwaśne, oblepiające sokiem ręce. słodkie śniadania, lody na obiad i na deser. lato, z tymi wszystkimi swoimi przywilejami, nocnymi spacerami, kubkami zimnej herbaty przed snem. do lubienia.

jeszcze więcej obrazków jest na instagramie: @asiakarpowicz

chwila moment, my tu jemy!

takie historie jak ta się zdarzają, tak po prostu. i dają mnóstwo wiary w to, że magia jednak istnieje. bez spektakularnych fajerwerków, ale z kieszeniami wypchanymi dobrymi emocjami, z pudełkami ciastek (fruwającymi dzięki poczcie polskiej między Trójmiastem a Krakowem) i słów schowanych w kolorowych kopertach.

ta magia ma na imię Asia i bardzo dużo się uśmiecha. czyta książki w nadmiarze i piecze najlepsze ciasteczka na świecie. a ja pisząc do niej po raz pierwszy nigdy bym nie pomyślała, że pięć lat później będziemy razem siedziały w samym środku Gdyni jedząc śniadanie i zastanawiając się jak to jest, że kolejny raz myślimy tak samo i podobne rzeczy nas cieszą, irytują i złoszczą.

Jej pisanie wychodzi zdecydowanie lepiej - book me a cookie

gdyńska Chwila Moment to idealne leniwe śniadanie. z deszczem dudniącym za szybą na zmianę z rażącym słońcem. podzieliłyśmy się na opcję słodkie i opcję słone, choć obie zgodnie uznałyśmy, że słodkie śniadania są naszymi absolutnie ulubionymi. była więc brioszka w jajku, z owocami i syropem klonowym i szakszuka z jajkami, cukinią, cieciorką, koprem włoskim i pomidorami. i było pysznie i razem.

Chwila Moment

chałwa i czekolada w nadmiarze

kiedyś za czekoladę dałabym się pokroić. mogłabym zjeść trzy batoniki na raz i dalej twierdzić, że poziom cukru ani drgnął. później nastał czas cukrowo czekoladowego detoksu i od tamtej pory jakoś mi dalej niż bliżej do tych wszystkich zbędnych słodkości. jakby tego było mało - okazało się, że mam uczulenie na czekoladę. no i tyle w temacie. zamiast pudełka czekoladek wybiorę pudełko malin. zamiast batona - owoce. bez żalu, bez tupania nóżką, bez marszczenia w złości brwi, z przyjemnością. no ale czasem to po prostu nie ma rady - siostra upiecze super ciasto i będzie kusić tak długo aż w końcu skubnę kawałek. jest pyszne!

ciemna czekolada, mleczna i biała, kawałki migdałów i chałwa. i słodko do granic możliwości. przez pierwsze 5 minut po zjedzeniu jednego kawałka ma się dość, ale za kolejne pięć można już sięgać po następny.

bardzo czekoladowe ciasto chałwowe

kruche ciasto na spód:

250g mąki pszennej

125g cukru pudru

30g kakao

175g zimnego masła

szczypta soli

masa czekoladowa:

450 ml słodzonego mleka skondensowanego

200 g gorzkiej czekolady (najlepiej min. 70% kakao)

czekoladowo chałwowy wierzch:

100 g  czekolady (mlecznej, białej i ciemnej w obojętnych proporcjach) połamanej na niewielkie kawałeczki

60 g orzechów włoskich

30 g migdałów w słupkach lub płatkach

1/2 szkl. grubych wiórków kokosowych

150 g chałwy, grubo pokruszonej

piekarnik nagrzać na 180ºC. w dużej misce wymieszać mąkę z cukrem pudrem, kakao i szczyptą soli. dodać zimne masło pokrojone w kostkę i szybko zagnieść ciasto, wylepić nim wyłożoną papierem do pieczenia foremkę i podpiec przez 10 minut. w rondlu o grubym dnie wrzucić 200g czekolady i mleko skondensowane i na małym ogniu podgrzewać ciągle mieszając do całkowitego rozpuszczenia. masę przelać na podpieczony i lekko przestudzony spód, posypać na wierzchu kawałkami czekolady, orzechami, migdałami, chałwą i kokosem. a następnie dopiec 15 - 20 minut. ciasto najlepiej smakuje całkowicie schłodzone i najlepiej przechowywać je w lodówce.

od miodu lepkie

majowy dzień. utopiony w słońcu, zagryzany truskawkami moczonymi w miodzie. prosto z ula. z kwaśnym rabarbarowym plackiem i śmietankowym torem na dokładkę (w rodzinie okazja potrójna - imieniny, urodziny, dzień mamy) - poziom cukru niebezpiecznie wysoki, więc dla równowagi gorzka kawa bez ziarenka cukru. lubię maj z całym tym pakietem zielonej trawy, dobrych słów na dobranoc, z dniami odliczanymi ilością zjedzonych kulek lodów z ulubionej cukierni. lubię maj na wsi, rozrywanie listków świeżej mięty, chrupanie rzodkiewki i lubię maj w mieście - codzienne negocjacje ze słońcem o kilka piegów na nosie, spacery bulwarem i te nadmorskie, które przenigdy mi się nie znudzą. w ogóle ostatnio dużo jest do lubienia, a smutki potrafią rozpuszczać się w kubku z herbatą - kiedyś nie wierzyłam w te brednie.

Tata. ♡

mój Tata na emeryturze zrobił super rzecz - zbudował najładniejszą pasiekę na świecie. z ulami w kolorze landrynek (teraz już farba nieco przyblakła od słońca, ale kto by się przejmował). raz jeden wkładałam z Nim skrzynkę z rojem pszczół do ula. zgrywałam odważniaka, a po wszystkim uciekałam czym prędzej :) taki to ze mnie tchórz. wczoraj też ubrałam kapelusz i podeszłam na odległość głośnego bzyczenia i kolejny raz przekonałam się, że zdecydowanie bardziej wolę bezpieczną odległość i odsklepianie i wirowanie napakowanych miodem ramek. taka duma być Córką Pszczelarza!

prawdziwy miód bierze się z kręcenia!

siostra.